Hafta sonu ailemle beraber temiz hava almak deniz manzarasını izleyip rahatlamak için sahile indik. Çocuklarımı parkta oynatırken yaşları 14-16 yaşlarında ergenlik dönemini yeni atlatmış olan gençler oturduğumuz alana yaklaştılar. Tahterevalliye binmeye, (Yaşları epeyce geçmiş olmasına rağmen) beraber oynamaya başladılar. Birbirlerine ettikleri kötü sözleri buraya yazmama imkân yok. Hayatımda duymadığım kötü sözler işittim, çok rahatsız olduk. Ailelerin bir kısmı yeni gelmişti, bazı yetişkin erkekler aldırış etmemeye çalıştılar ve aileleriyle orada kalmayı tercih ettiler.

        Ailemi çocuklarımı hemen uzaklaştırıp arabaya binmelerini söyledim. Geri döndüm küfürler savuran 2 gence ‘’ayıp değil mi size, siz nasıl insansınız? Aileniz, şerefiniz, terbiyeniz, insanlığınız yok mu sizin, yarın anneniz, kız kardeşiniz, buraya gelirse aynı sözleri başkalarının ağzından duymalarını ister misiniz?’’ diye bağırmaya başladım. Birkaç tanesi ‘’biz küfür etmedik’’ şeklinde savunmaya geçti. İçlerinden biri ‘’haklısın abi özür dileriz’’ deyince sakinleştim. ‘’Böyle çete görünümlü serseri bir toplulukta da şerefli ve vicdanlı gençler de var, şükürler olsun daha ümitvârız’’ dedim kendi kendime.

        Hayattaki hedefimiz her halükârda çocuklarımızın, gençlerimizin mutluluğunu sağlamak olmamalı, bizim asli hedeflerimizden biri onlara doğruyu öğretip zorlanacaklarını bilsek de insanî değerleri uygulamalarını sağlamak olmalı.

       Çoğumuz onların dünya hayatında rahat yaşamaları için nasıl ki elimizden gelen gayreti fazlasıyla gösteriyoruz, yavrularımıza sadece dünya hayatında rahat edecekleri bilgileri kazandırmaktan çok hepimizin gideceği kesin olan ve asıl imtihan yerimiz olan ahiret yurduna dair hedefler koymak onları tecrübelerimizle donatmak, bizleri de onları da rahatlatacaktır.

       Erzurum’da Atatürk Üniversitesinde öğrenciyken rahmetli büyüğüm Gürbüz Dinçer Ağabey’in ‘’var güçleriyle dünyaya çalışıyorlar, buna rağmen burada da rahat etmeyi beceremiyorlar, bunu da başaramıyorlar. Hem dünyalarını hem de ahiretlerini kaybediyorlar.’’ Sözleri hala kulaklarımda.

        Bu gençler netice de bizim gençlerimiz. Yine konuyla ilgili olarak aklıma gelen Ord. Prof. Dr. Ali Fuad Başgil’in ‘’Gençlerle Başbaşa’’ adlı eseri kısa olmasına rağmen hayat dersi veren mükemmel bir kitap her gencin hatta yetişkinin okumasını muhakkak tavsiye ederim. Ordinaryüs Profesör Ali Fuat Başgil’in gençlere adeta bir baba gibi tavsiyelerde bulunduğu muhteşem bir eser. Eserin bir yerinde ‘'gerek kendi şahsın gerek aziz ailen, büyük milletin ve cihanşümul insanlık için hayırlı ve faydalı bir surette yetişip muvaffak olmanın en esaslı şartlarını göstermeye başlıyorum'' diyor ve sıralıyor. Başgil eserinde ''aman ha'' diyor, ''tembellik etmeyin, kötü arkadaşlıklar edinmeyin. Bunlar muvaffakiyetin baş düşmanlarıdır. Kötü huylar edinmeyin. Verimli çalışın.''

       ‘’Öyle zannediyorum ki gençlerimizin birçoğunun usanıp bezmesinin, cesaretinin kırılıp ruhi perişanlığa düşmesinin sebeplerinden biri ve belki başlıcası yol göstericiden mahrum oluşlarıdır.’’ Şeklinde bir cümle var eserinin arka kısmında.

      Yazılacak ve söylenecek çok şeyler var bu konuda. Özetle yavrularımıza, gençlerimize, dolayısıyla geleceğimize sahip çıkalım.

       Yine yeni bir yazıda beraber olmak dileğiyle hoşçakalın, sağlıcakla kalın.

                                                                                                                      Faruk RİFAİOĞLU